Ik knijpt haar oogjes krachtig opeen, krijsend en hijgend wordt ze door de wonde heen uit moeders buik gehaald. Dwars sinds dag 0. Prachtige zwangerschap, alles verliep volgens plan. Totdat ik besloot om plots te draaien en te keren. Stuit. Ik is ik. Dwars.

Ik vecht. Ze heeft maar één werkende nier. Om te voorkomen dat de andere nier als dood weefsel slechte dingen gaat doen, houden de witte jassen haar in Leuven. Boven op de berg. Naar huis. Weer naar de berg. Drie jaar lang. Heen en weer. Dan mag ik onder het mes. Klein meisje, groot masker, diepe slaap, kleine snede. Nier weg.

Ik is een dapper meisje. Haar kleine zus heeft veel aandacht nodig. Ik voelt zich vaak alleen. Alleen huiswerk maken. Alleen mama helpen. Alleen spelen. Zo veel alleen. Ik is blij met haar vriendjes op school en in de straat. Heerlijk buiten spelen in de zomer. Gezellig bij de vriendjes binnen spelen in de winter. Als ik mag van mama en papa.

Ik is een stout meisje. Ze breekt potloden als Karate Kid in tweeën, lijmt auto’s van kleine zus vast op de speelgoed garage. Papa’s hand is snel en hard. Ik leert haar lesje niet. Ik zoekt aandacht van papa en mama. Ik is niet meer dan een bang, klein meisje. Ik wil ook liefde. Alleen als ik stout is, zien ze ik staan.

Ik is een hele boze tiener. Ze doet dingen die wel echt niet mogen. ’s Avonds ontsnappen door de raam om met vrienden op stap te gaan. Dingen meenemen in de winkel zonder te betalen. Vechten uit pure jaloezie. Ik mag naar de rechtbank. Vertellen waarom ze zo boos is. Ik moet naar een ander huis. Een huis vol boze tieners. Een huis met lieve, zorgzame volwassenen. Een huis waar er naar ik wordt geluisterd.

Gelukkig is ik ook een hele slimme meid. Vol goede moed gaat ze toch volledig voor school. Aangemoedigd door de grote mensen van het andere huis, haalt ik haar diploma. En dan de stap naar de hogeschool. Weer een diploma. Ik krijgt niet genoeg van school. Opnieuw een diploma. 2 bachelors. Iets om apetrots op te zijn. Ik is blij. Ik heeft een doel bereikt. Papa ziet ik niet. Mama ziet ik niet. Ik viert haar overwinningen. Alleen. Met vrienden. En toch alleen.

Ik wordt mama. Een meisje. Opnieuw een meisje. Een heel ziek meisje. Ik breekt. Ze probeert door te zetten en vindt haar moed en kracht terug. Een jongentje maakt alles compleet. Niet het gezin. Haar gezin breekt. Onherstelbaar door leugens en bedrog. Jarenlang heeft ze geprobeerd. Het houdt niet op. Ik hakt de knoop eindelijk door. Haar koffers vol kleren, een leven uit het verleden. Proberen de leugens los te laten en verder te gaan met haar leven.

Dan ontmoet ik hem. Groot. Knap. Grappig. Heel vlotte babbel. Ze wil niet. De aantrekkingskracht is veel te sterk. Liefde. Opnieuw. Dit maal zoveel anders. Nog drie kinderen erbij. Twee meisjes, een jongen. Vier meisjes en twee jongens tezamen. Groot gezin. Ik gaat er helemaal voor. Met vallen en opstaan. De liefde voor de nieuwe kinderen groeit steeds meer. Weer vallen. Recht krabbelen. Blijven doorgaan.

Ik botst tegen jaloezie. Ze worstelt met protest en zoekende kinderen. Binnenin is ik nog steeds dat kleine, bange meisje, op zoek naar liefde. Voor de buitenwereld is ze een sterke, daadkrachtige vrouw dit vecht voor wat haar lief is. Zoekend naar de perfectie in deze imperfecte wereld. Naar rechtvaardigheid die nooit komen zal. Of wel? Tijd heeft raad met zich mee. Ik blijft doorgaan. Tot het bittere einde. Tot het zeemzoete einde. Sommige mooie liedjes blijven wel doorgaan.

Dit is ik.

Heel veel liefs

Lenna ..xXx..