Ik staar doelloos voor me uit. Steeds vaker. De gedachten die door mijn hoofd spoken, zijn drukker dan wat ik zelfs gewoon ben. Gedachten die rondspinnen van het ene diepe dal naar het andere diepe dal. De put die ik voor mezelf graag, wordt alleen maar dieper, en dieper, en dieper. Als ik naar boven kijk, heb ik het gevoel dat ik de rand van de punt niet meer zie. Zo diep.

Ik denk terug naar dinsdag 11 december 2018. De race in de auto. Hopende dat ik in een ongeval zou terecht komen. Gewoon. Je weet wel. Kei hard tegen een boom aan knallen of de bocht uit vliegen en op mijn dak in de gracht terecht komen. Dan zou het tenminste een ongeval zijn. Dan zou ik mijn kinderen niet met lege handen achter laten op deze verziekte, achterlijke ronde bol. Dan zou mijn levensverzekering hen tenminste nog een toekomst kunnen bieden. Meer dan wat ik hen nu te bieden heb.

Ik ben best ergens trots dat ik het hem kon zeggen. Dat ik kon vertellen wat er door mijn hoofd ging, wat ik wilde doen. Met mijn stomme kop een einde maken aan mijn miserabele leven. Een immens groot taboe. Iets wat op bitter weinig begrip kan rekenen. En toch wil ik er vandaag voor uitkomen.

Ik wil leven. Alleen niet zoals het leven nu gaat!

Mijn gedachten voeren me dagelijks aan aantal maanden terug in de tijd. Mijn fulltime job waar zeker niets alles loopt zoals het hoort te lopen. De stress die daarmee gepaard gaat. De aanzet van het balletje dat maar blijft doorrollen. Collega’s die, in mijn ogen dan, beslissingen nemen die niet altijd de beste toekomst van het bedrijf zullen zijn. Andere collega’s die overlopen van opgekropte frustratie en deze dagdagelijks aan mijn adres komen uiten. Want ik ben het luisterend oor. De ‘klaagmuur’ van de firma. Wanneer ik ’s avonds de bedrijfsdeur achter mijn gat toetrek, neem ik het allemaal met me mee.

Oktober begon zwaar. Ik denk nog steeds aan die ene avond dat mijn plusdochter besloot dat ze naar mij niet moet luisteren en dan maar vertrok. De pijn. De hartverscheurende pijn die zelfs ik voelde. Ik voel me nog steeds een bemoeizieke trut die zijn gezin in stukken kapot heeft gescheurd. Hoewel hij, en ook mijn psycholoog, zeggen dat dit niet zo is, voelt het toch zo. Het is mijn schuld dat er nu regels zijn voor zijn kinderen. Het is mijn schuld dat hij hen nu strikter probeert op te voeden. Het is mijn schuld dat hun ‘fun-papa’ er minder is dan vroeger. Het is mijn schuld.

Het is mijn schuld dat zijn ex hier aan de deur stond, met zoonlief aan haar ene zijde en haar American Stafford geflankeerd aan de andere kant. Haar woorden boren zich nog steeds door mijn ziel. De angst om mezelf te verspreken waardoor die hond een bedreiging zou voelen. Haar schelden dat zich stevig vastzet in mijn diepste, eigen, zijn. Ik ben tenslotte, ik herinner me haar woorden zo helder, een ‘omhooggevallen strontwijf’, een ‘franke trut’.

De put wordt dieper. Veel dieper.

Met ons huwelijk in het vooruitzicht, vond hij dat ik mijn papa nog eens een kans moest geven. Al 9 jaar heb ik hem niet meer gezien. Met reden. Mijn reden. Na lang aandringen schreef ik hem een brief. Vier pagina’s, voor en achter. Vol. Mijn gevoelens voor en over hem. Over ons verleden. Mijn kinderjaren, mijn jeugdjaren. Hoe ik hem steeds meer zag wegzakken in zijn depressie. En hoe ik teveel van hem hou, hij is mijn papa, dat ik het niet kan aanzien wat hij zichzelf aandoet. We reden samen naar Antwerpen, maar hij zou alleen naar binnen gaan. Hij zou alleen mijn brief gaan afgeven. Tot ik ook mee naar boven moest. Alweer een teleurstelling. Een wonde na 9 jaar weer opengereten. Het kon er wel weer even bij.

Dieper.

In december besloot ook mijn pluszoon dat het genoeg was geweest. Waar mijn plusdochter na 1 nacht weer terugkwam, blijft hij een hele week weg. Het schuldgevoel dikt aan. Ik tast in het duister naar wat ik nog goed kan doen. Alles wat ik probeer, loopt uit op een gigantische sisser. En steeds weer dat verwijt. Ik ben hun moeder niet. Dat weet ik. En dat probeer ik ook helemaal niet te zijn. Ik probeer hen gewoon op te vangen wanneer ze hier zijn. Ook hier, bij papa, een thuis te bieden. Ik probeer hen hier en daar iets bij te leren. Maar; ik ben hun moeder niet! De breuklijn die mijn hart in stukken verbrijzelt, loopt nog meer uiteen.

Dieper.

Mama. Ze zette me op deze ziekelijke wereldbol. Ze verzorgde me en voedde op. Ze is ziek en beseft zelf nog niet half hoe ernstig het eigenlijk is. Ze is boos op haar dokter omdat ze even niet meer mag tennissen. Was het niet dat ze intussen tot twee keer toe werd binnengebracht op spoed met een hartritme van resp. 150 en 140 per minuut. Was het niet dat ze voorkamerfibratie heeft, een klein hartinfarct heeft gehad, bloedklonters heeft en een lekkende aortaklep heeft. Was het niet dat de medicatie niet aanslaat zoals het hoort aan te slaan.

Nog dieper. En heel erg donker.

Vrienden die blijkbaar dan toch geen vrienden lijken te zijn. Totaal misbegrepen en tienduizend vragen die door mijn hoofd spinnen. Een raadsel dat nooit opgelost zal worden. Geen idee waar het mis is gegaan. Het besef dat het in ieder geval niet recent is, dat waar het mis is gegaan. Niemand met wie ik gesproken heb, begrijpt de reacties over een vraag zo simpel als ‘ik wil dat hij een smoking draagt op ons huwelijk, want hij loopt in de suite.’ Als dat de enige reden is om zoveel op het spel te zetten, dan is dit al veel langer aan de gang. En wel langs alle kanten. Mensen veranderen, dat is me nu wel duidelijk. Ik zal wel veranderd zijn. En zij zijn ook veranderd. Alleen doet het me zo vreselijk veel pijn. Ondraaglijk veel pijn.

Ik zie de rand van de put niet meer. Zo diep.

Depressie. Het blijft een onderwerp dat velen vermijden. Het is voor mij de reden waarom ik al weken niets meer op mijn blog schreef. Het is de reden waarom ik het nu even van me af schrijf. Ik moet. Want ik moet doorgaan. Ik moet erdoor heen zien te komen. Ooit. Ik heb nog een lange weg te gaan. Met de juiste hulp, die ik gelukkig wel gezocht heb, zal ik die weg met vallen en opstaan bewandelen. Depressie is niets om je over te schamen. Ook al schaam ik me nu ook eindeloos. Ik schaam me, omdat ik zo zwak ben. Ik schaam me, omdat ik me door dit alles laat neerslaan. Ik schaam me, omdat ik hulp nodig heb.

Lenna ..xXx..